De Helling, wetenschappelijk tijdschrift GroenLinks. Door Suzanne van den Eynden, 26 maart 2019.
Interview Judith Sargentini en Tineke Strik
Beiden zijn zeer succesvolle politici in relatief onzichtbare instituties, beiden zetten zich met hart en ziel in voor een humaner asiel- en migratiebeleid, en beiden zwaaien de komende maanden af: Judith Sargentini als Europarlementariër en Tineke Strik als fractievoorzitter van GroenLinks in de Eerste Kamer. Alleen wacht Strik direct een nieuw politiek avontuur: ze volgt Sargentini op als nummer twee op de lijst voor het Europees Parlement. In het Amsterdamse filmtheater EYE blikken Strik en Sargentini op verzoek van de Helling terug én vooruit.
De
Eerste Kamer lijkt steeds politieker van aard te worden. Jesse Klaver
windt er geen doekjes om: GroenLinks is er straks, als de coalitie geen
meerderheid meer heeft in de Eerste Kamer, niet om de coalitie aan een
meerderheid te helpen; de coalitie is er om óns aan een meerderheid te
helpen. Ook de keuze van de ervaren politicus Paul Rosenmöller als
fractievoorzitter is in dat opzicht veelzeggend. Tineke, herken jij die
verschuiving en hoe kijk je hier tegenaan?
Strik: “Ik heb de Eerste Kamer altijd als politiek ervaren, alleen valt
dit minder op wanneer de coalitie een meerderheid heeft. Tijdens het
kabinet-Balkenende IV, mijn eerste termijn, steunden de coalitiepartijen
de Tweede Kamerbesluiten haast per definitie. Maar toen stapte de PvdA
uit het kabinet en ontstond er ineens een heel andere dynamiek. Er was
veel meer ruimte om op basis van inhoudelijke argumenten te discussiëren
over besluiten en om coalities te vormen. Dat vond ik een stuk
aantrekkelijker. Als de coalitie na de komende verkiezingen geen
meerderheid meer heeft, verwacht ik dat het Eerste Kamerwerk politiek
spannender maar ook inhoudelijk interessanter zal worden. De Tweede
Kamer moet rekening houden met de politici aan de overzijde van het
Binnenhof.”
Sargentini: “Ik hoop dat de Tweede Kamer zelf ook wat scherper gaat zijn
op wetgeving, als het niet meer vanzelfsprekend is dat de coalitie een
wet door de Eerste Kamer krijgt.”
Strik: “De Tweede Kamer zal zich beter realiseren dat ze ons nodig
heeft. De oppositie heeft dan meer ruimte om amendementen in te dienen
die de coalitie zal moeten steunen, wil ze steun van de Eerste Kamer
krijgen.”
Gaat meer politieke spanning in de Eerste Kamer niet ten koste van haar primaire taak – het toetsen van wetten?
Strik: “Binnen de fractie hebben we wel besproken of we de uitspraak van Jesse nu de juiste framing
vonden van het Eerste Kamerwerk. Maar wat hij bedoelt, is: We gaan
natuurlijk niet instemmen met matige of slechte wetten omdat de coalitie
ons in andere voorstellen steunt. We zijn geen gedoogpartij. We zijn er
niet op uit om de coalitie pootje te lichten, maar we steunen alleen
goede voorstellen. En om een constructieve samenwerking mogelijk te
maken, zal het kabinet ook echt steun moeten verlenen aan onze eigen
voorstellen. Een kabinet dat in de minderheid is, zal zich meer
rekenschap moeten geven van wat andere partijen willen.”
Scheidend Kamervoorzitter Ankie Broekers-Knol (VVD) onthulde
onlangs in een interview dat ze wetten heeft laten passeren waar nogal
wat op aan te merken was, uit loyaliteit aan de coalitie. Herken je dit?
Strik: “Dat herken ik heel goed. Ik zag soms ook wel de pijn bij
senatoren van coalitiepartijen. Ik zou het een blamage vinden als ik
zelf in de coalitie zat en we ons daartoe zouden verlagen. Je bent dan
je eigen rol als Eerste Kamerfractie volledig aan het verloochenen. Zelf
hebben we alleen nooit in die positie gezeten, en je kunt er nooit
zeker van zijn of GroenLinks zoiets niet ook kan overkomen.
We hebben overigens wel moeilijke momenten meegemaakt als Eerste
Kamerfractie. In aanloop naar het zogeheten Lenteakkoord van 2012 was te
voortvarend onderhandeld zonder de Eerste Kamer te consulteren.
Daardoor werden wij onder druk gezet om een plotselinge verhoging van de
AOW-leeftijd te steunen, die door gebrek aan een overgangsregeling
grote gevolgen had voor het inkomen van mensen. De Tweede Kamerfractie
was toen te eager om een akkoord te sluiten en heeft ons
onvoldoende geconsulteerd. Dat is een leerpunt geweest. Sindsdien gaat
het veel beter en hebben we altijd prima samengewerkt met de Tweede
Kamerfractie.”
Voor GroenLinks is de Eerste Kamer niet heilig. In het
verkiezingsprogramma staat dat ze afgeschaft kan worden zodra er een
vervangend orgaan is dat een constitutionele toets uitvoert.
Strik: “Een constitutionele toets is een toets achteraf, over de
toepassing van de wet – dus nadat het besluit is genomen. Wat mij
betreft, blijft daarnaast nog steeds de Eerste Kamer bestaan die
wetsvoorstellen vooraf toetst, overigens wel met het politieke primaat
bij de rechtstreeks gekozen Tweede Kamer.
Ik voel wel voor het terugzendrecht zoals de commissie-Remkes onlangs
voorstelde, dus dat de Eerste Kamer tegen de Tweede kan zeggen: wat ons
betreft mankeert het hier en hier aan, pas als dat is aangepast kunnen
we met het voorstel instemmen. In het voorstel van Remkes zou dit
terugzendrecht echter ten koste gaan van het vetorecht. Dat is wel een
risico, maar ik verwacht dat de Eerste Kamer snel ophoudt met
terugzenden – en dus wetsvoorstellen zal afwijzen – als de Tweede Kamer
de aanbevelingen niet opvolgt. Dat lijkt me een effectief drukmiddel.”
Judith, over je aanstaande vertrek zei je in een interview in Trouw: “Ik
heb mooie dingen bereikt, maar vooral op het onderwerp asiel en
migratie is de motivatie aan het verdwijnen. Ik verwacht daar geen
verbeteringen meer. Dus moet iemand anders het maar proberen.” Voor
iemand die zoveel heeft bereikt in het Europees Parlement, vind ik dat
een opmerkelijke uitspraak.
Sargentini: “Op andere onderwerpen heb ik wat bereikt ja, maar op
migratie en asiel ben ik al jaren alleen maar bezig te voorkomen dat het
beleid erger wordt. Want het wórdt erger. Wat ik aan resultaten boek,
is zo marginaal. Toch nog maar nét weten te regelen dat er aparte
aandacht komt voor vluchtelingenkinderen, om maar wat te noemen. Dat is
voor mij niet voldoende, en ik merkte dat ik steeds vaker ging denken:
dit hebben we al geprobeerd, dit werkt toch niet, hier heb ik al tig
schriftelijke vragen over ingediend. En als je dat gaat denken, is het
misschien tijd voor een andere, frissere blik. Ik heb expres mijn
vertrek aangekondigd vóór de stemming over mijn rapport over de
rechtsstaat in Hongarije. Toen ging de kandidaatstelling open, en ik
denk niet dat Tineke zich kandidaat had gesteld als ik door was gegaan.”
Strik: “Dat was inderdaad niet bij me opgekomen.”
Sargentini: “Ik ben overigens ontzettend blij dat ik die
Hongarije-stemming heb gehaald. Het is heel bijzonder om te zien hoe
mensen mij ineens anders gingen bejegenen toen ik het parlement had
overtuigd om de procedure in werking te zetten die kan leiden tot
sancties tegen de regering-Orbán wegens ondermijning van de rechtsstaat.
Ineens word ik gezien als een soort elder statesman, zowel
binnen als buiten het parlement. Dat is natuurlijk erg leuk, en het
motiveert zeker, maar het heeft bij mij niet gezorgd voor nieuwe energie
om me nog eens vijf jaar lang in te zetten voor onderwerpen waarop ik
geen verbetering zie. Bovendien zegt niemand nu tegen me: nou, jij
zwaait geen dag te vroeg af. Een Duitse Europarlementariër van de CDU
zit vanaf 1980 in het Europarlement, en wordt nu waarschijnlijk niet
opnieuw voorgedragen. Hij is daar heel kwaad en verdrietig over. Een
dergelijk lot moet je jezelf besparen.”
Is een doorbraak zoals je met je Hongarije-rapport voor elkaar hebt gekregen, niet denkbaar op migratie?
Sargentini: “Absoluut niet. Grondrechten van Europeanen, waar het
Hongarije-onderzoek over ging, gaan de meeste Europarlementariërs meer
aan het hart dan rechten van vreemdelingen. De verontwaardiging over het
feit dat de mensenrechten in landen als Polen en Hongarije onder druk
staan, is veel groter dan die over het lot van vluchtelingen, ook bij
premiers en ministers van Binnenlandse Zaken. Waarschijnlijk omdat Polen
en Hongaren meer voelen als ‘onze’ mensen, , hoewel dat ook wel eens
vergeten wordt. Soms hoor ik suggesties als: dan stappen Polen en
Hongarije toch uit de EU, en gaan we door met landen die zich wél aan de
Europese waarden willen houden? Dat zou dus betekenen dat je tegen de
Polen en Hongaren zegt: zoek het maar uit met je verschrikkelijke
regering, onze zorg is het niet. Maar in het algemeen voelen ze meer als
‘eigen’ dan vluchtelingen.”
Wanneer begon het sentiment in de EU ten aanzien van vluchtelingen en migranten te verslechteren?
Sargentini: “In 2010 brak de Arabische lente uit en het antwoord van de
Europese Unie op de komst van veel Tunesische jonge mannen naar Italië
was: dichtgooien die grenzen. We zagen mensen die zich bevrijdden van
langdurige dictaturen in Egypte, Tunesië en Libië, en het enige waar wij
nog over konden praten was: hoe houden we die migranten buiten? Ik was
totaal verbijsterd door deze reactie. En nog schokkender vond ik dat
Europa die dictaturen in Noord-Afrika nota bene altijd de hand boven het
hoofd heeft gehouden. Mubarak en Ben Ali konden rekenen op de steun van
Frankrijk, Khadaffi had dealtjes met Italië. Ik was geschokt over de
hypocrisie hiervan. Nadat in Egypte bij de eerste vrije verkiezingen
Morsi werd gekozen – een Moslimbroeder, uiteraard niet mijn vriend –
werd deze al snel door middel van een coup afgezet. En de meeste
Europese regeringsleiders vonden dat prima en hielpen vervolgens
president Sisi in het zadel: een Mubarak 2.0.”
Tineke, wat dacht jij toen je de uitspraak van Judith in Trouw las?
Strik (lacht): “Even dacht ik wel: waarom zou iemand nu nog gaan stemmen
voor het Europees Parlement? Maar ik snap Judith ook hoor. Ik zie ook
dat het met migratie de verkeerde kant op gaat. Eerst was nog het idee
om het migratiebeleid te europeaniseren en daarbij het
VN-vluchtelingenverdrag ruimhartig na te leven. Maar nu is het buiten de
deur houden van mensen de enige prioriteit. En ik snap dat Judith het
zat is om alleen maar bezig te zijn met het beperken van de schade voor
vluchtelingen. Tegelijkertijd moet dat ook gebeuren. Wel ben ik van
plan om net als Judith ook andere onderwerpen op te pakken, niet alléén
asiel en migratie.”
Sargentini: “Dat zou ik je ook zeker aanraden. Twee keer heb ik de wet
witwassen behandeld, twee keer samen met een Letse christendemocraat die
mijn co-rapporteur was. Toen hij in 2013 met mij werd opgezadeld, dacht
hij volgens mij even: o mijn god, wat moet ik met haar? Maar we hebben
elkaar leren kennen en heel goed samengewerkt. Deze week werd hij
benoemd tot premier van Letland, en wat presenteerde hij als zijn eerste
agendapunt: de bestrijding van witwassen!”
Strik: “Geweldig.”
Sargentini: “Dat is ook het ontzettend leuke aan het Europees Parlement:
al die mensen die daar aanspoelen, een tijdje blijven en dan weer
wegdrijven naar een andere interessante plek in Europa. Het is eigenlijk
een soort Erasmus-uitwisselingsprogramma, maar dan voor politici.
Eurosceptici komen binnen en verlaten het parlement een stuk minder
sceptisch. En je leert zoveel mensen kennen die je daarna nog eens kunt
bellen, omdat je ooit met ze hebt samengewerkt.”
Tineke, jij hebt in de Raad van Europa meerderheden achter
rapporten over migratie kunnen krijgen. Waardoor lukte het daar beter om
resultaten te boeken op migratie?
Tineke: “Het is makkelijker om in de Parlementaire Assemblee van de Raad
van Europa voor een rapport te stemmen dan binnen het Europees
Parlement. Omdat er geen wetgeving uit voortvloeit is het
vrijblijvender, het komt er vooral op aan wat landen er vervolgens mee
doen in hun eigen parlement.
Een belangrijk rapport van mijn hand ging over een boot met 73
vluchtelingen uit Libië die twee weken op de Middellandse Zee heeft
rondgedobberd. Schepen van lidstaten kwamen langs maar vertrokken weer.
Van die groep zijn 62 mensen omgekomen van de honger en dorst, de rest
werd totaal uitgeput teruggedreven naar de Libische kust en moest
maandenlang herstellen. Ik heb toen onderzocht hoe het kwam dat geen
enkel land die mensen oppikte. Conclusie was dat daar een groot
eigenbelang bij zat: zodra je mensen redt van zee, ben je ook
verantwoordelijk voor ze. En daar wilden lidstaten zich niet aan
branden. Ik heb toen bij het Europees Parlement gepleit voor een
Europees pact waarin die verantwoordelijkheid voor vluchtelingen op zee
gezamenlijk werd geregeld, maar daar is toen niets mee gedaan. Vijf jaar
en veel verdronken migranten later reageerde de Raad vooral met
Europese maatregelen die erop zijn gericht te voorkomen dat mensen naar
Europa zouden komen. Met nauwelijks aandacht voor de
verantwoordelijkheid die ook de EU zelf moet nemen. Dat was een enorme
gemiste kans voor de EU.”
Sargentini: “Die beslissing was puur politiek, want de Europese
Commissie, die die wetgeving uitvaardigt, bestaat voornamelijk uit
christendemocratische commissarissen die niet de politieke wil hebben
om zich voor een humaner beleid in te zetten en zich daarin ook zeker
niet gesteund voelden door de lidstaten. En laten we ook het Europees
Parlement, dat bij de Commissie kan aandringen op wetgeving, vooral niet
als progressieve kracht zien. De meerderheid is rechts, op dit moment.
Eén van mijn laatste acties, dat niet onder de categorie van ‘erger
voorkomen’ valt, wordt overigens het amenderen van de
Terugkeerrichtlijn voor vluchtelingen, waarover ik rapporteur ben. Daar
maak je geen vrienden mee, maar ik durf het wel aan – beter ik dan dat
een extreemrechtse parlementariër zich dit toe-eigent. De Commissie
heeft een voorstel gedaan dat rammelt aan alle kanten. Vluchtelingen
hebben in dit voorstel nauwelijks nog tijd om in beroep te gaan; ze
hebben hun aanvraag voor een verblijfsvergunning nog niet ingediend of
ze moeten alweer actief meewerken aan hun terugkeer; als een
vluchteling niet zijn best heeft gedaan om een paspoort te krijgen in
het land waaruit hij gevlucht is, mag hij gevangen worden gezet;
enzovoorts. Het is mesjogge.”
Hoe moet die Terugkeerrichtlijn er volgens jou uitzien?
Sargentini: “Ik wil laten zien dat terugkeer bij asiel en migratie
hoort, maar dat dit wel op een menswaardige manier moet gebeuren. Daarom
zet ik in op vrijwillige terugkeer van afgewezen asielzoekers en
vreemdelingen zonder papieren.”
Strik: “Nederland heeft aangedrongen op die terugkeerrichtlijn en wil juist meer gronden voor detentie van vluchtelingen.”
Sargentini: “Die haal ik er allemaal uit.”
Strik: “Heel goed.”
Sargentini: “Er is geen enkel bewijs voor de veronderstelling dat mensen
vanuit detentie makkelijker uit te zetten zijn. Als je mensen na twee
of drie maanden nog steeds niet hebt kunnen uitzetten, kun je vergeten
dat ze ooit nog vanuit gevangenschap weggaan. Vrijwillige terugkeer is
zeker niet vrijblijvend, daarna volgt gedwongen terugkeer. Maar op
vrijwillige terugkeer is veel meer kans als vluchtelingen in hun land
van herkomst een re-integratietraject krijgen aangeboden zodat ze echt
een nieuw leven kunnen opbouwen. Vreemdelingendetentie klinkt heel
logisch: je kunt mensen niet uitzetten als je niet weet waar ze zijn,
dus zet je ze gevangen, dan weet je waar ze zijn. Bovendien schrikt het
vluchtelingen af. Maar terugkeer moet het eindproces zijn van een
evenwichtig asiel- en migratiebeleid, inclusief legale toegang voor
arbeidsmigranten. Van dat evenwichtige beleid is nu geen sprake. En dan
zouden we ineens terugkeer moeten afdwingen? Voorop staat natuurlijk dat
mensen die niets strafbaars hebben gedaan, niet moeten worden
opgesloten. Maar daarnaast is het vrijwel onmogelijk iemand uit te
zetten als hij of zij echt niet meewerkt.”
Strik: “Die focus op het tegenhouden van vluchtelingen leidt er
weliswaar toe dat zij niet in Europa zijn, maar wel ergens anders – in
transitlanden zoals Niger waar migranten in een uitzichtloze situatie
leven. Een van mijn rapporten voor de Raad van Europa ging over
migratiedeals en de gevolgen hiervan. Wat er door toedoen van ons
migratiebeleid met mensen gebeurt, is ook onze verantwoordelijkheid.”
Sargentini: “Voor de korte termijn klinkt het misschien als een mooie
oplossing dat mensen niet naar Europa komen, maar wat zijn de gevolgen
over vijftien jaar als mensen zonder uitzicht op een toekomst in
transitlanden bivakkeren?”
Strik: “Uiteindelijk krijg je de gevolgen weer op je brood. Daarnaast
vraag ik me wat we nou waard zijn als EU als we onze fundamentele
waarden zomaar verpatsen. Hoe kunnen wij Hongarije ervan beschuldigen de
rechtsstatelijke beginselen te schenden als wij dat zelf ook doen?”
Sargentini: “Die analyse deel ik. Maar wil ik meerderheden kunnen
organiseren in het Europees Parlement, dan moet ik vooral laten zien dat
migratiedeals gericht op het tegenhouden van vluchtelingen, averechts
werken. In ruil voor financiële steun houden transitlanden nu
vluchtelingen tegen. Er is niets op tegen om de economie van Niger of
Senegal op te poetsen. Armoedebestrijding is het doel van
ontwikkelingssamenwerking, maar denk niet dat economische groei tot
minder migratie leidt: hoe beter het gaat met een land, hoe méér mensen
kunnen migreren.”
Judith, jij sprak net al over arbeidsmigratie als onderdeel
van het migratiebeleid. GroenLinks wil arbeidsmigratie bevorderen, maar
hoe regelen we dat zodanig dat we aansluiten bij de noden op de Europese
arbeidsmarkt?
Sargentini: “Arbeidsmigratie moet per definitie aansluiten op de noden
op de Europese arbeidsmarkt. Anders is het geen arbeidsmigratie.”
Strik: “De polarisatie in het migratiedebat belemmert de discussie over
het feit dat we nu eenmaal meer mensen nodig hebben op de Europese
arbeidsmarkt. Door het gesprek daarover uit de weg te gaan, stellen we
onze economische toekomst in de waagschaal.”
Sargentini: “Een deel van de huidige vluchtelingenproblematiek wordt
veroorzaakt door het feit dat we geen arbeidsmigratiebeleid hebben. Voor
mensen die graag een kans zouden willen krijgen om in Europa te werken
is er alleen de asielroute. Zolang we dit niet onder ogen willen zien,
blijft het migratiedebat vastlopen op stellingen als ‘de mensen op
vluchtelingenboten zijn gelukszoekers en geen echte vluchtelingen’.
Juist doordat we geen andere toegangscriteria hebben georganiseerd, is
het ondoenlijk om een onderscheid te maken tussen de verschillende
mensen die naar Europa komen.
In Hongarije gingen mensen vorig jaar massaal de straat op uit protest
tegen de ‘slavenwet’. Volgens die wet mogen werkgevers van werknemers
verlangen dat zij 400 uur per jaar overwerken, om daar pas jaren later
voor betaald te krijgen. Die wet is er gekomen omdat er een enorm tekort
is aan arbeidskrachten. Hongaren trekken weg, niemand uit andere
Europese landen wil in Hongarije werken, en Hongarije laat geen
migranten toe.”
Hoeveel mensen moeten we dan toelaten? En hoe bepalen we dat aantal?
Sargentini: “We moeten niet in quota denken, maar in contracten met
werkgevers. Als je een contract hebt bij een werkgever in de EU, mag je
hier komen, of de EU kan mensen helpen een contract te krijgen.”
Strik: “Dat kunnen we allemaal regelen voordat mensen naar de EU komen.
De vraag is of we dit voor de EU als geheel moeten regelen of per land.
Lidstaten vinden het ook prettig om zelf controle te hebben over
migratie.”
Sargentini: “Nu mogen werkgevers in de EU mensen buiten de EU werven als
niemand in de gehele EU de betreffende vacature kan vervullen. Dat is
natuurlijk een onmogelijke eis. Arbeidsmigratie mag nooit een manier
worden om mensen binnen de EU eerder af te schrijven, maar het mag wel
iets makkelijker worden voor een werkgever om te laten zien dat hij echt
geprobeerd heeft EU-werknemers te vinden.”
Wat is er nodig om het huidige sentiment op het gebied van migratie te keren?
Sargentini: “Lef bij de middenpartijen. Radicaal rechts krijgt momenteel
zo veel voor elkaar omdat de centrumdemocraten geen tegengas durven
geven. Als staatssecretaris Harbers, nadat Nederland zes vluchtelingen
van Malta heeft overgenomen, zegt dat bootvluchtelingen in de toekomst
veel langer zullen ronddobberen omdat Nederland niet meer mee gaat
helpen, zijn we een heel eind van huis.”
Strik: “Ik zie toch wel een lichtpuntje, namelijk arbeidsmigratie – hoe
gek het ook klinkt. Door de vergrijzing hebben we nu eenmaal meer mensen
nodig. Door de terughoudendheid van regeringen krijgen bedrijven nu
geen kans om buiten de EU hun vacatures te vervullen. Europa ontkomt er
op een gegeven moment niet aan dit onder ogen te zien. Landen als Zweden
en Duitsland lopen daar nu in voorop.”
Judith, heb je nog een gouden tip voor Tineke wanneer ze straks in het Europees Parlement zit?
Strik: “Ja, kom op Judith!”
Sargentini: “Probeer de coördinator van je fractie te worden binnen een
commissie. Je bent het meest effectief als parlementariër wanneer je
zaken kunt agenderen en namens anderen kunt onderhandelen. En zet vanaf
dag één de telefoonnummers van al je collega-parlementariërs in je
telefoon. Veel zaken kunnen door je medewerkers worden afgehandeld, maar
voor die ene kwestie die nú meteen moet worden opgepakt, moet je andere
parlementariërs even kunnen appen. Ik heb dat pas laat ontdekt, want ik
was niet zo van al dat telefoonverkeer. Maar zonder die contacten had
ik het Hongarije-rapport niet voor elkaar gekregen. Daarvoor heb ik
werkelijk ieder denkbaar contact aangeboord. Dat ging zo van: “Weet je
nog, wij waren destijds samen op reis in Tsjaad… mag ik eens komen
praten over Hongarije?”
CV Judith Sargentini
Geboren
13 maart 1974 in Amsterdam
Opleiding
Geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam
Werk
Diverse functies bij NGO’s, oa , lobbyist bij het Nederlands Instituut
voor Zuidelijk Afrika (NiZA) en Africaconsultant bij de Europese
alliantie van ontwikkelingssamenwerkingsorganisties Eurostep. Van 2002
tot 2009 raadslid en daarna fractievoorzitter voor GroenLinks in
Amsterdam. Sinds 2009 lid van het Europees Parlement.
CV Tineke Strik
Geboren
28 september 1961 in Alphen (Gld)
Opleiding
Sociaal-cultureel werk bij de Sociale Academie in Eindhoven en
internationaal publiek recht aan de Radboud Universiteit Nijmegen
(destijds Katholieke Universiteit Nijmegen). In 2011 promoveerde zij aan
deze zelfde universiteit op een proefschrift over de totstandkoming en
de nationale effecten van Europees asiel- en migratiebeleid.
Werk
Oa Tweede Kamerfractie GroenLinks en het Ministerie van Justitie. Van
2002 tot 2006 wethouder in Wageningen. Sinds 2007 lid van Eerste Kamer
voor GroenLinks en woordvoerster Justitie, Asiel en Migratie, Europese
Zaken en Buitenlandse Zaken. Daarnaast universitair hoofddocent
migratierecht aan de Radboud Universiteit. Strik is de nummer 2 op de
kandidatenlijst voor de verkiezingen van het Europees Parlement op 23
mei.
Dit artikel staat in het lentenummer van tijdschrift de Helling. Altijd de nieuwste artikelen lezen? Sluit een abonnement af.