Dank aan de leden van GroenLinks die mij zo vol overtuiging op plek 2 voor de Europese lijst stemden. Ik ben er heel blij mee.
Gefeliciteerd ook Bas Eickhout, Mattias Gijsbertsen, Isabelle Diks, Lara de Brito, Gert-Jan Krabbendam, Daphne Dertien, Jeroni Vergeer, Truuske Smits, Toine van de Ven en Guliz Tomruk-Kisi.
De kandidatencommissie van GroenLinks, onder leiding van Nel van Dijk, draagt mij voor op plek 2 van de Europese lijst. Daar ben ik heel blij mee.
Dit is wat Nel en haar collegae over mij schrijven :
Judith is een zeer gedreven, betrouwbare en loyale politicus. Zij is in staat om de politieke visie van GroenLinks te verbinden met maatschappelijke ontwikkelingen en met het politieke werk in het EP. Zij beschikt over strategisch inzicht, weet hoofd- van bijzaken te onderscheiden en speelt snel in op actuele ontwikkelingen. Zij heeft een duidelijk doel voor ogen en neemt geen blad voor de mond. Zij is scherp en direct en heeft in de afgelopen 5 jaar in het EP ook geleerd om tactvol te opereren als de situatie dat vraagt. Door de combinatie van scherpte en tact boekt zij resultaten in de onderhandelingen die zij voert in het EP. Zij is qua inhoudelijke expertise een goede aanvulling op de beoogde lijsttrekker en zij zal met hem een stevig team kunnen vormen. De commissie draagt Judith voor plaats 2 voor.
Voor een eerlijke wereld: kies Judith op plek 2
Ik denk dat dit bepalende jaren zijn. De jaren waarvan we achteraf zullen vaststellen dat het toen gebeurde: de jaren die bepalen hoe de verhoudingen in de wereld zullen zijn. De jaren van crisis die een kans bleken te zijn om de dingen nu eens goed te veranderen.
Het zullen de jaren zijn waarin ik wil zorgen dat de wereld een stuk eerlijker en duurzamer wordt. Dat wil ik niet alleen in Nederland en ook niet alleen in Europa. De crisis van nu is immers niet een crisis van Europa alleen. Het is ook crisis in Tunesië, op het Tahrirplein in Caïro, in Syrië.
Ik wil me ook druk maken om de crisis elders. Om die in Afrika bijvoorbeeld, waar de armoede de afgelopen jaren amper afnam – ook al gebeurde dat in de rest van de wereld wel. Dus waar iedereen kijkt naar de banken in Europa wil ik doorgaan met werken aan een wereld waarin alle meisjes naar school gaan, vluchtelingen niet aangewezen zijn op een gammel bootje, iedereen loon krijgt naar werken – ook in de textielfabrieken in Bangladesh en de tinmijnen van Congo, waar schoon water en vrede gewoon zijn.
Het is ook crisis in onze vrijheid. Nine-eleven is intussen 12 jaar geleden. Angst voor herhaling maakte dat veiligheidsdiensten in de VS en Europa vrij spel kregen om ons hele leven uit te pluizen en op te slaan. Vertrouwen in de overheid kan niet zonder respect voor digitale vrijheid en voor onze persoonlijke levenssfeer.
De afgelopen jaren heb ik me in het Europees Parlement hard gemaakt voor deze dingen: Internationale solidariteit, een menswaardige omgang met vluchtelingen en migranten, eerlijk handel, privacy, bescherming van het vrije woord en vrije verkiezingen.
In 2009 hebben de GroenLinks-leden mij gekozen als lijsttrekker. Toen beloofde ik me hiervoor in te zetten, en dat beloof ik nu opnieuw. Ik voel me als een vis in het water van het Europees Parlement.
Dit keer heb ik me niet beschikbaar gesteld voor het lijsttrekkerschap. Maar ik vraag u wel mij te kiezen op plek twee.
Wil je me ondersteunen voor plek 2 op de GroenLinks kandidatenlijst? Dat kan.
Je kunt online de ondersteuningsverklaring invullen.(mn emailadres is j.sargentini[at]gmail.com)
Je kunt natuurlijk ook op twitter, facebook en in gesprekken melden dat je het een goed idee vindt, dat ik op plek twee voor de Europese kandidatenlijst van GroenLinks kom.
Er is gewoon nog werk aan de winkel. Ik kan niet alleen maar campagne gaan voeren voor de kieslijst. Er zijn nog zoveel wetten te veranderen, collegae te overtuigen en stemmingen te winnen. Dus ik werk gewoon door. En dat werk vind je hier.Sargentini in Jahrgang 2009: Grüne Visionen für Europa. Heinrich Boell Stiftung, Dezember 2009
Stellen Sie sich einmal vor, Sie sind ein Kind in Niger, Afrika. Ihre Eltern können jeden Tag nur einen Euro für Ihre Bedürfnisse aufwenden. Vielleicht sind sie nicht in der Lage, für die Schule zu bezahlen. Wahrscheinlich können sie selbst weder lesen noch schreiben. Sie haben eine Lebenserwartung von 50 Jahren.
Und jetzt stellen Sie sich vor, Sie sind ein Kind inden Niederlanden. Für Sie steht 60 Mal mehr Geld zur Verfügung als für ein Kind in Niger. Sie werden ganz bestimmt für mindestens12 Jahre in die Schule gehen und Sie haben eine Lebenserwartung von 80
Jahren.
Die Möglichkeiten, die den Menschen in ihrem Leben geboten werden, sind von Land zu Land extrem unterschiedlich. Diese „Geburtslotterie“ ist grundsätzlich ungerecht, doch kann eine gerechtere Form der Chancenverteilung leider nicht von heute
auf morgen organisiert werden. Aber sollte das Kind in Niger, sobald es frei entscheiden kann, nicht wenigstens die Wahl haben, in die Niederlande zu gehen, um seine Möglichkeiten zu verbessern?
In English: The Class of 2009: Green Visions for Europe.
Spui 29, 2009/1 Alumniblad van de Universiteit van Amsterdam
Van buiten oogt de flat in het Amsterdamse stadsdeel Oost-Watergraafsmeer als een
grauwe woonfabriek. Maar van binnen is het lichte penthouseappartement van de lijstaanvoerder van GroenLinks voor het Europees Parlement, Judith
Sargentini (35), erg gezellig. De boekenkast bevat linkse lectuur en aan de muur hangt hippe tribal art. De huidige fractievoorzitter van GroenLinks in de Amsterdamse gemeenteraad houdt van Afrika: ‘Ik heb veel door Afrika gereisd en er ook een paar jaar
ontwikkelingswerk gedaan.’
Sargentini wortelt in stevig links-pacifistische grond, werd al op haar vijftiende lid van de psjg, de Pacifistisch Socialistische Jongeren Groepen, oftewel: de jeugdafdeling van de psp, en stootte daarna door naar de studentenvakbond.
Niet echt een cv dat het lekker doet in een tijdperk waarin multiculti-jagers en andere exponenten van de geenstijlafbraakcultuur de jacht hebben geopend op iedereen met een (vermeend) militant links verleden. Maar Sargentini heeft niets te verbergen: ‘Ik deed al mee aan onder meer de grote antikernrakettendemonstraties van de jaren tachtig (in 1981 was ik overigens zeven en liep mee met mijn vader), maar was zeker niet militant. Ik heb altijd
geloofd in een democratische oplossing.’
Katholiek
Oorspronkelijk waren de Sargentini’s – zoals de naam al doet vermoeden – brave katholieken van Italiaanse komaf. ‘Marskramers die met gipsen heiligenbeeldjes
over de Alpen trokken om ze in Noordwest-Europa te verkopen. Zes generaties geleden besloten ze in Amsterdam te blijven.’ Linkse activiteiten ontplooiden de Sargentini’s aanvankelijk niet. Vader deed de kweekschool, werd leraar en is nu directeur van
een basisschool in de Jordaan. Moeder doorliep de Middelbare Meisjes School: ‘Mijn ouders waren vroeger mild katholiek maar uiteindelijk deden ze er niks meer aan. Ze werden links.’ Sargentini deed vwo aan het Spinoza Lyceum en was niet bepaald een opstandige
puber: ‘Ik werkte hard, wilde altijd hoge cijfers halen.’ Ze werd politiek actief bij de psjg, die zelfs nog even bleef bestaan toen de psp al was opgegaan in GroenLinks. In haar puberjaren nam ze deel aan op pacifisme gerichte internationale jongerenkampen.
Hippie
‘Geschiedenis was op de middelbare school mijn lievelingsvak. Met wiskunde en economie had ik niet zoveel. Dat heb ik later wel ingehaald. Ik ben zeer goed in staat de gemeentebegroting te lezen.’ Maar het verbaasde niet dat ze Geschiedenis ging studeren
– specialisatie Nieuwe en nieuwste geschiedenis. Aan de UvA, uiteraard, want Sargentini zag geen reden om Amsterdam te verlaten. Haar studententijd stond in het teken van studentenpolitiek en vooral vakbondswerk. ‘Ik was in 1995 en 1996 secretaris van
de Landelijke Studenten Vakbond (lsvb).’ Juist in die periode raakte de studentenbeweging een beetje in de versukkeling, vierde het hedonisme hoogtij, leken studenten vooral uit op een goedbetaalde baan en zeker niet op het realiseren van een pacifistischsocialistische
heilstaat. ‘Ik heb mij pas na mijn tijd bij de lsvb gerealiseerd hoe weinig betrokken veel
studenten destijds eigenlijk waren. Dat heb je zelf niet in de gaten omdat je er helemaal in opgaat.’ Maar begin jaren negentig waren studenten nog niet helemaal bevangen door lethargie: ‘Ik was bij de demonstratie tegen het beleid van minister Jo Ritzen
op 8 mei 1993. Ik herinner me een mooie cartoon uit die tijd, met Ritzen in 1966 als hippie met een spandoek: “Wij willen de macht”. Eronder zag je Ritzen als minister: “Wij hebben de macht”. Zo voelde dat ook echt.’ Uiteindelijk vond Sargentini – naast haar vakbondsactiviteiten – toch nog tijd om af te studeren. Ze bewaart goede herinneringen aan
hoogleraar Nederlandse geschiedenis Piet de Rooy (1944, promotie Geschiedenis 1977) en aan politicoloog Philip van Praag (1949, Politicologie 1975 cum laude).
Wereldoorlog
Het ‘Europagevoel’ kwam in 1995, in de tuin van een hotel in Boedapest aan de Donau: ‘Ik was daar voor een bijeenkomst van de Europese Federatie van Studentenvakbonden, waarvan ik later bestuurslid geworden ben. Die avond werd het tamelijk liederlijk:
zingen en huilen. Het contact met Kroatiërs, Bosniërs, Sloveniërs en Macedoniërs deed me het belang van een sterk en democratisch Europa beseffen.’ Het pure pacifisme was door de jaren heen wel wat weggesleten: ‘Ik had toen een mooie zilveren vredesketting maar die ben ik kwijtgeraakt.’ Het omslagpunt was de Eerste Balkanoorlog van begin jaren negentig, toen vooral de Servische moordzucht vroeg om een stevig militair antwoord. ‘Het zou
me ook heel wat waard zijn als het Westen militair ingreep in Kongo. Daar is een verschrikkelijke wereldoorlog aan de gang, verschillende landen en rebellengroepen staan er tegenover elkaar.’ Ze vindt het niet moeilijk om Europa te wijzen op haar verantwoordelijkheid in Afrika. Sarcastisch: ‘De Belgen hebben het in Kongo “héél netjes”
achtergelaten.’